De keiharde werkelijkheid
16 Februari 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Hier weer een blog van mijn ervaringen de afgelopen week , zoals voorgaande blogs heb ik weer heel veel meegemaakt. Alleen dit keer wel op een ander niveau.
Het begon allemaal afgelopen maandag toen we voor het eerst naar de instelling gingen om kennis te maken. Onderweg hier naar toe werd er opeens heel veel naar ons gewezen, gezwaaid en getoeterd. Wij negeerden dit natuurlijk, aangezien wij wel vaker de aandacht van onze omgeving trekken. Totdat onze auto heel raar begon te schudden en vaart begon te minderen. Gelukkig reden we op dat moment langs een soort taxiplek aan de kant van de weg waar we onze auto parkeerden. Toen we uitstapten zagen we dat onze linkerband totaal helemaal leeg was. De schrik sloeg ons om het hart, snel belden we onze autodealer en gelukkig kwam hij binnen een kwartier bij ons. En tot die tijd zijn wij in de warme auto blijven wachten, voor onze eigen veiligheid. De band werd verwisseld, en hij drukte ons op het hart dat de auto verder in goede staat was.
Wij vervolgden onze weg naar de instelling, en kwamen op een gegeven in een buurt welke steeds slechter begaanbaar was. De wegen werden onverzorgder, er liepen meer mensen over straat en uiteindelijk reden we vlak naast een sloppenwijk. Dit gaf mij een bang gevoel, omdat er een dreigende sfeer was en de krotten en huizen zagen er zo spookachtig uit. Zo woont er ook een heel gezin in een klein tentje midden op het trottoir, dit gezin zien we iedere dag als we naar de instelling rijden. Ik was dankbaar toen we eindelijk bij de instelling waren!! De instelling is een heel groot gebouw beveiligd met hekken, prikkeldraad en tralies voor de deuren en ramen. Wij werden hartelijk verwelkomd, en ons “kantoor” werd aangewezen voor de komende tijd. Dit is een grote zaal met een houten werkbank en plastic stoelen. Waar het gelukkig lekker koel was, en wij voelden ons veilig. Hier kwamen we in gesprek met de social worker van de organisatie, zij begeleid ons de komende tijd bij ons onderzoek. Deze mevrouw heeft kennis van zaken, en weet ook precies hoe een onderzoek in elkaar zit. Dit is wel erg helpend voor ons!!
Uiteindelijk vertelde zij ons dat wij met ons onderzoek niet de wijken in mogen. Het is momenteel te gevaarlijk, ook zij zelf gaan de wijken voorlopig niet in. Dit komt omdat er veel schietpartijen zijn en veel agressie wat wordt veroorzaakt door een nieuw soort drugs die nu erg in opmars is in Zuid-Afrika. Dit betekend dat wij ons onderzoek ook gedeeltelijk aan moeten passen. De social worker vertelde ons de heftige verhalen uit de wijk, wat ons flink aan het schrikken bracht en mij persoonlijk ook erg raakte!! Toen ik weer veilig in ons appartement was, heb ik een flink potje gehuild om al het leed/onrecht en alle gruwelijkheden die ik die dag gehoord en gezien heb.
Donderdag kwamen we vol goede moed en voorbereidingen aan bij de instelling. We wilden die dag een aantal interviews afnemen en bezig met onze literatuurstudie. Maar dit plan werd gewijzigd. We werden namelijk opgewacht door de andere social worker, en die vertelde ons dat vandaag de instelling dicht ging en dat we Valentijnsdag gingen vieren. Wij keken met ogen zo groot als schoteltjes die vrouw aan, waarop ze begon te lachen. Ze vertelde ons dat we relaxte moesten zijn en moesten genieten van het feest. Zo gezegd zo gedaan, we gooiden onze laptops weer achterin de auto en liepen achter de social worker aan naar een gebouw aan de overkant. In het korte vertelde ze ons, dat deze organisatie maaltijden voor oudere vrouwen uit de sloppenwijken verzorgd. Waar ze 3x per week gebruik van kunnen maken. Met een hoofd vol vragen kwamen we dus de zaal binnen waar allemaal oudere vrouwen in het rood gekleed aan mooi gedekte tafels zaten. Op de achtergrond werd Love muziek gedraaid en een aantal mannen speelden voor ober. Wij mochten aan een tafel met social workers zitten, en kregen een groot bord met allemaal heerlijk taart/cake/koekjes etc. voor geschoteld.. echt heerlijk! Vervolgens kregen we sandwiches en allerlei hapjes, onder het genot van een live concert van een jongen die voor ons ging zingen. En daarna ging iedereen dansen, echt een feest!! Vervolgens moesten wij als Hollandse meisjes ook dansen, en hebben we de klompendans gedaan waarbij iedereen gezellig mee deed. Toen kwamen we op een punt dat we dachten dat het feest was afgelopen, maar nee hoor daar kwamen grote pannen met eten aan. Een iemand begon met gebed en dankte God voor de liefde die Hij ons heeft gegeven, en dat liefde juist in deze wijken ook zo belangrijk was en daarom echt een dankpunt was! Ik vond het zo gaaf om vanuit dit perspectief Valentijn te vieren, want ik ken alleen het commerciële Nederland waarin Valentijnsdag pure geldklopperij is. Na dit mooie gebed werden de borden voor ons neergezet met daarop warme pompoen, rijst, kip en sla. Het zag er lekker uit, alleen toen het plastic bestek voor ons werd neergelegd moest ik wel even slikken. Ik kreeg een groezelig vorkje voor mij met bruine puntjes eraan, ik denk dat het vorkje in begin wit is geweest…. Snel heb ik het vorkje aan mijn t-shirt schoongepoetst en toen ben ik met grote happen gaan eten de gedachte aan het bestek verdringend. Na de maaltijd wilde iedereen met ons op de foto en hebben we gelijk connecties met andere hulpverlenende instanties kunnen leggen. Een Valentijnsdag om nooit meer te vergeten!!
Verder hebben we de hele week hard gewerkt aan ons onderzoek, en zijn we heerlijk uit eten geweest in Stellenbosch. Hier wilden we eigenlijk ook paard rijden, maar momenteel is het hier 38 graden en echt bloedheet. Dit weekend hebben we dus doorgebracht in de zee met haar heerlijke hoge golven, echt genieten!!
Het begon allemaal afgelopen maandag toen we voor het eerst naar de instelling gingen om kennis te maken. Onderweg hier naar toe werd er opeens heel veel naar ons gewezen, gezwaaid en getoeterd. Wij negeerden dit natuurlijk, aangezien wij wel vaker de aandacht van onze omgeving trekken. Totdat onze auto heel raar begon te schudden en vaart begon te minderen. Gelukkig reden we op dat moment langs een soort taxiplek aan de kant van de weg waar we onze auto parkeerden. Toen we uitstapten zagen we dat onze linkerband totaal helemaal leeg was. De schrik sloeg ons om het hart, snel belden we onze autodealer en gelukkig kwam hij binnen een kwartier bij ons. En tot die tijd zijn wij in de warme auto blijven wachten, voor onze eigen veiligheid. De band werd verwisseld, en hij drukte ons op het hart dat de auto verder in goede staat was.
Wij vervolgden onze weg naar de instelling, en kwamen op een gegeven in een buurt welke steeds slechter begaanbaar was. De wegen werden onverzorgder, er liepen meer mensen over straat en uiteindelijk reden we vlak naast een sloppenwijk. Dit gaf mij een bang gevoel, omdat er een dreigende sfeer was en de krotten en huizen zagen er zo spookachtig uit. Zo woont er ook een heel gezin in een klein tentje midden op het trottoir, dit gezin zien we iedere dag als we naar de instelling rijden. Ik was dankbaar toen we eindelijk bij de instelling waren!! De instelling is een heel groot gebouw beveiligd met hekken, prikkeldraad en tralies voor de deuren en ramen. Wij werden hartelijk verwelkomd, en ons “kantoor” werd aangewezen voor de komende tijd. Dit is een grote zaal met een houten werkbank en plastic stoelen. Waar het gelukkig lekker koel was, en wij voelden ons veilig. Hier kwamen we in gesprek met de social worker van de organisatie, zij begeleid ons de komende tijd bij ons onderzoek. Deze mevrouw heeft kennis van zaken, en weet ook precies hoe een onderzoek in elkaar zit. Dit is wel erg helpend voor ons!!
Uiteindelijk vertelde zij ons dat wij met ons onderzoek niet de wijken in mogen. Het is momenteel te gevaarlijk, ook zij zelf gaan de wijken voorlopig niet in. Dit komt omdat er veel schietpartijen zijn en veel agressie wat wordt veroorzaakt door een nieuw soort drugs die nu erg in opmars is in Zuid-Afrika. Dit betekend dat wij ons onderzoek ook gedeeltelijk aan moeten passen. De social worker vertelde ons de heftige verhalen uit de wijk, wat ons flink aan het schrikken bracht en mij persoonlijk ook erg raakte!! Toen ik weer veilig in ons appartement was, heb ik een flink potje gehuild om al het leed/onrecht en alle gruwelijkheden die ik die dag gehoord en gezien heb.
Donderdag kwamen we vol goede moed en voorbereidingen aan bij de instelling. We wilden die dag een aantal interviews afnemen en bezig met onze literatuurstudie. Maar dit plan werd gewijzigd. We werden namelijk opgewacht door de andere social worker, en die vertelde ons dat vandaag de instelling dicht ging en dat we Valentijnsdag gingen vieren. Wij keken met ogen zo groot als schoteltjes die vrouw aan, waarop ze begon te lachen. Ze vertelde ons dat we relaxte moesten zijn en moesten genieten van het feest. Zo gezegd zo gedaan, we gooiden onze laptops weer achterin de auto en liepen achter de social worker aan naar een gebouw aan de overkant. In het korte vertelde ze ons, dat deze organisatie maaltijden voor oudere vrouwen uit de sloppenwijken verzorgd. Waar ze 3x per week gebruik van kunnen maken. Met een hoofd vol vragen kwamen we dus de zaal binnen waar allemaal oudere vrouwen in het rood gekleed aan mooi gedekte tafels zaten. Op de achtergrond werd Love muziek gedraaid en een aantal mannen speelden voor ober. Wij mochten aan een tafel met social workers zitten, en kregen een groot bord met allemaal heerlijk taart/cake/koekjes etc. voor geschoteld.. echt heerlijk! Vervolgens kregen we sandwiches en allerlei hapjes, onder het genot van een live concert van een jongen die voor ons ging zingen. En daarna ging iedereen dansen, echt een feest!! Vervolgens moesten wij als Hollandse meisjes ook dansen, en hebben we de klompendans gedaan waarbij iedereen gezellig mee deed. Toen kwamen we op een punt dat we dachten dat het feest was afgelopen, maar nee hoor daar kwamen grote pannen met eten aan. Een iemand begon met gebed en dankte God voor de liefde die Hij ons heeft gegeven, en dat liefde juist in deze wijken ook zo belangrijk was en daarom echt een dankpunt was! Ik vond het zo gaaf om vanuit dit perspectief Valentijn te vieren, want ik ken alleen het commerciële Nederland waarin Valentijnsdag pure geldklopperij is. Na dit mooie gebed werden de borden voor ons neergezet met daarop warme pompoen, rijst, kip en sla. Het zag er lekker uit, alleen toen het plastic bestek voor ons werd neergelegd moest ik wel even slikken. Ik kreeg een groezelig vorkje voor mij met bruine puntjes eraan, ik denk dat het vorkje in begin wit is geweest…. Snel heb ik het vorkje aan mijn t-shirt schoongepoetst en toen ben ik met grote happen gaan eten de gedachte aan het bestek verdringend. Na de maaltijd wilde iedereen met ons op de foto en hebben we gelijk connecties met andere hulpverlenende instanties kunnen leggen. Een Valentijnsdag om nooit meer te vergeten!!
Verder hebben we de hele week hard gewerkt aan ons onderzoek, en zijn we heerlijk uit eten geweest in Stellenbosch. Hier wilden we eigenlijk ook paard rijden, maar momenteel is het hier 38 graden en echt bloedheet. Dit weekend hebben we dus doorgebracht in de zee met haar heerlijke hoge golven, echt genieten!!
-
16 Februari 2014 - 19:10
Lijda:
Lieve Christianne, wat leuk om al je spannende verhalen te lezen, en wat een verschil met alle rijkdommen die we hier hebben. Hopelijk kunnen jullie je onderzoek toch goed doen, ondanks de onrust in de wijk. Succes en een hartelijke groet uit Heinenoord -
16 Februari 2014 - 19:51
Janita:
Had graag je gezicht gezien toen je het vorkje zag! ;) -
16 Februari 2014 - 19:54
Zwanie:
Wat schrijf je leuk en Boeiend om te lezen. Heel veel succes met alle ervaringen die je verder nog op gaat doen. -
16 Februari 2014 - 21:12
Bea:
Heftig verhaal Chris....je oma smokkelt altijd bestek mee in haar mouw of hemd of elders nu snappen we waarom ze dat dat haha -
16 Februari 2014 - 21:22
Peter T:
Mooie verhalen! Veel plezier daar! -
19 Februari 2014 - 23:27
Hannie:
Wat geniet ik van je verhalen, net alsof ik er zelf bij ben. -
20 Februari 2014 - 19:38
Ome Jelle:
dat was dus echt gereinigd bestek, prachtig verhaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
